Het was een donderdag en ik ging op de fiets naar de sportschool. Op mijn route rijd ik altijd over een idyllisch zandpad met aan de zijkant bomen en daaromheen allemaal weilanden. Déze avond viel mij iets op. Ik zag in de verte aan de zijkant van het pad een brandweerauto staan. Vreemd! Eenmaal dichterbij gekomen zag ik ook twee kleine auto’s stil staan. Eén auto stond dwars tussen twee bomen geparkeerd en de ander schuin op het zandpad. Op deze weg rijden eigenlijk heel weinig auto’s. Een fietser kwam mij tegemoet fietsen en reed rustig voorbij, alsof er niets aan de hand was. Op het moment dat ik op mijn fiets de auto naderde die dwars tussen de bomen stond geparkeerd zag ik dat de auto volledig in de kreukels lag. Daarna zag ik de bestuurder die over het stuur hing met zijn gezicht naar beneden. Het was stil. Doodstil! Ik hoorde mijzelf nog mompelen “oh nee!” Ineens besefte ik dat dit om een vreselijk auto ongeluk ging. Mijn benen, zich niet bewust van wat mijn ogen zagen, fietste rustig door. Mijn gedachten schoten alle kanten op. De brandweerman die bij de andere auto stond kwam langzaam mijn kant oplopen. Ik dacht van alles. “hoe kun je deze man hier nu zo lang alleen laten?” Oké, de man is vast dood, dat heeft hij natuurlijk al lang gezien. Terwijl mijn benen nog steeds niets vermoedend doorfietsen naderde ik de andere auto. Een vrouw met een bebloed voorhoofd keek mij ontzet aan. Mijn benen bleven ongestoord voortbewegen, en mijn gedachten ook! Moet ik hier helpen? “Nee ik moet niet in de weg lopen, er is immers al hulpverlening”. De politie zal zo ook wel komen. Maar ik ben therapeut! Is het dan niet mijn plicht?
Alles hier, de hele setting voelde vreemd. Ongeloof, Verslagenheid, Vreselijke paniek!
Alles kwam weer terug van 1 juli 1991. De zwartste dag in mijn leven. Het was één van de laatste dagen van onze vakantie in Maleisië. Het was de dag waarop ik in de ochtend, samen met mijn vriend, na een vreselijke rumoerige nacht de auto van onze gids instapte om van Cameron Highland naar Kuala Lumpur te reizen. Wij zijn er samen niet levend aangekomen……….Een noodlottig auto ongeluk werd hem en de chauffeur fataal….
Ik overleefde. Terwijl ik dit opschrijf is dat ook het enige wat ik daar over kan zeggen. Niet blij, nee ik was zelfs even boos. Mijn gemis en trauma zijn onbeschrijfelijk groot en hebben zich genesteld in iedere vezel van mijn lijf. Het ongeloof, de paniek en verslagenheid staan gegrift in mijn ziel.
En zo zat ik op de bewuste donderdagavond nietsvermoedend op de fiets naar de sportschool en kwam ik onvoorbereid en ongevraagd weer in mijn trauma terecht.
Het moment dat ik op de sportschool aankwam probeerde ik mij te focussen op het sporten om zo de spanning uit mijn lijf te krijgen. Dat lukte maar deels. Aan het einde van de avond voelde ik mij weer onrustiger worden. Ik moest immers weer via dezelfde weg terug naar huis. Wat zou ik nú aantreffen? De sportinstructeur kwam nog even een praatje met mij maken. Ik kon het niet langer meer voor mij houden. Ik vertelde dat ik zoiets vreselijks had gezien en dat ik er helemaal door van slag was. “Oh” reageerde de sportinstructeur met een glimlach op zijn gezicht. “Waren zij weer aan het oefenen?” Ik keek hem totaal verslagen aan en voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Hij vervolgde “ik ken de buurman, ik bel wel even om het te checken”. Hij vroeg de buurman of het om een ongeluk ging of een oefening. “Oh ja, een oefening, oké bedankt “. …………..Alle energie trok weg. Ik was opgelucht en voelde mij verslagen. Totaal overmand door al mijn gevoelens.
Het lichaam vergeet niets. Ik verloor de controle en mijn lijf nam het over. Mijn lichaam herinnerde mij weer hoe bang ik was en hoe ongelofelijk machteloos en verslagen ik mij voelde.
Ik werd mij weer zo bewust hoe hardnekkig dit ongeluk zich vast heeft gezet in mijn lichaam en daar altijd zal blijven. Hoe vaak ik hier liefdevol keer op keer ook weer naar terugkeer.
Hoeveel leed de brandweermannen, ambulancepersoneel en politieagenten in hun werk onder ogen komen. Wat de impact is van oorlogstrauma’s. Hoeveel respect ik heb voor alle hulpverleners. En als laatste dankbaarheid. Dankbaar voor al het werk wat deze mensen doen. En uiteindelijk ook na heel veel jaren rouw hoe dankbaar ik ben voor alle levenslessen die ik door dit ongeluk heb mogen leren.
Maar lieve mensen, wat had ik het fijn gevonden als er, voordat ik daar kwam aanfietsen, er een bordje had gestaan. “Let op realistische oefening auto-ongeval” eigenlijk net zoals dat wordt aangekondigd op de televisie. "Let op! Het volgende fragment bevat schokkende beelden."